Patrole zaprzęgowe Siriusa podczas pracy na arktycznej Grenlandii.

Psy z zaprzęgowego patrolu na Grenlandii narażone są na najcięższe trudy, jakie można sobie tylko wyobrazić. I przeżywają je. Są mianowicie tak stworzone przez naturę, że potrafią stawić czoła zarówno szorstkiej pogodzie jak i fizycznemu wyzwaniu. Poza tym żywione są podczas ich ciężkich wypraw KRONCH PEMMIKAN'em. Dlatego pozostają w bardzo dobrej kondycji zarówno fizycznej jak i psychicznej.
Kronch Pemmikan został stworzony specjalnie dla patroli zaprzęgowych Siriusa. Henne Pet Food jest tą firmą, której udało się w ścisłej współpracy z zaprzęgowymi patrolami Siriusa wyprodukować pokarm o bardzo wysokiej zawartości łatwostrawnej energii. Pokarm ten spełnia w pełni zapotrzebowanie psów z podwyższonym zapotrzebowaniem na energię. Pemmikan jest starym wynalazkiem Indian, który służył im za prowiant na wyprawy. Składa się z wysokobiałkowej mieszaniny mięsa i tłuszczu, jest bardzo wysoko energetyczny i bardzo trwały. Dzisiaj ma zastosowanie podczas ekspedycji arktycznych z wykorzystaniem psów zaprzęgowych jako pokarm dla psów.

Sześciu młodych mężczyzn wyruszyło na ponad 3500 km długą ekspedycję polarną przez olbrzymie, nienaruszone naturalne przestrzenie naszego świata.Wyprawa ta zmierzała szlakiem patrolu zaprzęgowego Siriusa, który przed 50 laty przemierzył wzdłuż Grenlandię Pólnocną i Północnowschodnią wybrzeżem Qaanaaq na zachodzie aż do Daneborga na wschodzie i miała być symbolem 50-tej rocznicy przypadającej w 2000 roku. Książe Korony Duńskiej Fryderyk wziął udział w tej polarnej wyprawie. Również operator filmowy był członkiem ekipy i stworzył swoimi nagraniami jedyną w swoim rodzaju dokumentację tej ekspedycji.

Cały prowiant dla ekspedycji Siriusa 2000 został dostarczony i zapewniony przez Henne Pet Food i przyczynił się w wielkiej mierze do wielkiego sukcesu tej ekspedycji.
Pożywienie psów zaprzęgowych: Psy z patrolu zaprzęgowego Siriusa karmione są pod wieczór trzema posiłkami. Każdy pies otrzymuje w pierwszej kolejności 400g PEMMIKAN, następnie 350-400g suszonej ryby lub w tej samej ilości Kronch Fasern, a na końcu - wieczorem - porcję tłuszczu wieprzowego 125-250g / im zimniej tym więcej tłuszczu/. Na początku pies skubie suchą rybę i się nią bawi. Może to trwać od 15 minut aż do godziny, aż w ostateczności cała ryba zostanie zjedzona. Pies otrzymuje dzięki temu ważne białka suszonej ryby i dużo energii dla swoich mięśni od Pemmikana, który zawiera w większej części tłuszcz i cukier.

Kronch Pemmikan składa się z tłuszczu (58,5%), łososia, mączki rybnej, jęczmienia, kukurydzy, drożdży piwnych i różnych witamin i minerałów. Jest to tabliczka z bardzo wysoką zawartością energii. Zawartość energii wynosi 6000 Kcal/kg lub 2400Kcal/tabliczkę.

Kronch Pemmikan jest tabliczką energetyczną dla psów z wysokim zapotrzebowaniem na energię, jak np. psy myśliwskie i policyjne. Poza tym nadaje się wybornie dla psów, od których wymagane jest ciągłe skupienie uwagi, np na wystawach, podczas treningu psów sportowych. Kronch Pemmikan podwyższa wytrzymałość psa, czyni go spokojniejszym i łatwiejszym do sterowania.

Kronch Fibre zastępuje suszoną rybę i ma znacząco niższą zawartość energii niż Kronch pemmikan. Jest bogaty w włókna, co jest bardzo ważnym składnikiem dla żołądka psa, który musi prawidłowo funkcjonować w ekstremalnie trudnych warunkach - dostarczanie suszonej ryby. Jedyną wadą Kronch Faser jestże pies pochłania ją dużo szybciej niż tą samą ilość suszonego mięsa rybiego. Ale pracujemy nad rozwiązaniem tego problemu.

Pemikan (pimîhkân, pemmicane Język kri - tłuszcz) - suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane poprzez proces suszenia w promieniach słońca chude mięso upolowanych zwierząt (głównie bizonów, łosi i jeleni) pokrojone w cienkie paski lub plastry, a następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami, a na koniec uformowane w wałki lub bochenki.

Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków,
przed erą koni i broni palnej potrafili upolować w krótkim czasie większą liczbę zwierząt, np. bizonów,
których mięso bez znajomości technologii konserwowania w ciągu niewielu dni w większości by się popsuło i zmarnowało.

Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany
przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w RPA określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.